Blooddawn Productions – 2007 – İsveç
Hız’ın tanrısı yeni albümün ismini duyurduğunda daha nefretkar bir albümle karşılaşacağımı tahmin etmiştim. Ama soundun bu derece değişeceğini hiç hesap edememiştim. İnanılmaz temiz bir sound. Billur gibi. Özellikle gitarlar ve vokaller konusunda çok titiz davranılmış. Albümün geneline damgasını vuran yavaş tempo. Kötü bir kapak çalışması. Geçmişten günümüze Marduk efsanesi… Ve Rom 5:12!
The Levelling Dust artık Marduk’un klasikleşmiş diyebileceğimiz rifflerinden bir demetle açılıyor. Fakat çok sürmeden tempo giderek yavaşlıyor ve sıkıcı bir hal alıyor. Sanki Marduk değil de başka bir grup dinliyormuşsunuz hissine kapılmanız işten değil. (Albümdeki sıralama bence kesinlikle farklı olmalıydı) Cold Mouth Prayer kısa bir süreliğine “aa darkthrone lan” dangalaklığına itiyor bizi ama hemen peşinden özüne dönüyor. Albümün en iyilerinden biri. Ayrıca bu parçada bir de konuk olduğunu belirteyim. Joakim Göthberg… Marduk’un ilk iki çalışmasından hatırlıyoruz kendisini. Imago Motris ise modern rock kıvamında bir sounda sahip. Fanatik gözlükleri çıkarıp baktığımızda çok iyi bir atmosfere sahip olduğunu görebiliriz. Through The Belly Of Damnation adından da anlaşılacağı üzere sertlik ve hız barındıran bir parça. 1651 ile tekrar yavaşlayan hatta durulan Marduk Limbs Of Worship ile hızını tavana çıkartıyor. Zaten o kemikleşmiş Marduk sounduna en yakınlaştığı parçalar da bunlar oluyor. Riffler olsun davullar olsun sersemletici bir hıza ulaşıyor ve “tamam, bu Marduk!” diyorsunuz. Ve geldik albümün piyasada en sansasyon yaratan parçası Accuser, Opposer’a… Albümü henüz dinlememiş olanlara şöyle bir soru yöneltmek istiyorum. Clean vokalli bir Marduk’a ne dersiniz? Evet kulağa hoş gelmese de parçanın büyük bir kısmına clean vokaller hakim. Ama gayet iyi kotarılmış bir şarkı öte yandan. Bana itici yada sıkıcı gelmeyen albümdeki bir iki şarkıdan biri. Bu aynı zamanda Marduk’un geçirdiği evrimi de özetleyen bir parça… Vanity of Vanities ile hızı artırıp Womb Of Perishablenes ile yavaşlıyor ve Voices Of Avignon ile albüme son noktayı koyuyorlar. Zaten albümün bir diğer özelliği de bu olmuş oluyor. Bir parça hızlı, sert ve agresif, bir parça yavaş tempo…
Son yıllardaki black metal albümlerine biraz göz attığımızda black metalin kabuk değiştirdiğini zaten görebiliriz ama kabullenmekte zorluk çektiğimiz de bir gerçek. Şimdi bir Those Of The Unlight aklıma geliyor ya da başka kültler. Ama o albümlerle kıyaslamak da yanlış bence. Sonuç olarak günümüzün soundu ister kabullenelim ister reddedelim böyle. Marduk Rom 5:12 albümüyle bu değişimi en başarılı gerçekleştirenlerden biri olmuş… Fanatizmden uzak, iyi bir albüm dinlemek isteyenlere kesinlikle tavsiye ederim.
10/7
