Everlasting Spew Records – 2020 – Finlandiya
Fin diyarlarından duymaya alışık olduğumuz melodik hatta azımsanmayacak derecede folklorik tınıların bir çoğunu dengeleyebilecek karanlıkta içeriği tek başına icra eden Convocation’ın ikinci albümü kritiğimizin konusu. Dinleyeni arzın dibine gömdükçe gömen bu müziğin icracıları da müziğin kendisi kadar karanlık bir imaj çizen LL ve MN kod adlı şahıslar. Kendilerini bir organize suç örgütünün üyeleri gibi lanse etmiş oldum ama sanırım bundan çok rahatsız olmayacaklardır, çünkü başka dünya kadar grupta yer alan tecrübeli ikili gayet iyi kurgulanmış bir doom/death icra etmekte ve karabasan tadında ölümlere neden olmaları da olası.
Albüm öldürmeden önce süründürme gayesiyle olsa gerek, geri kalanına göre daha dinamik kurgulanmış olan Martyrise ile açılıyor. Ülkemizden Burial Invocation’a da benzetebileceğim yapıda sayko armonilerle bezeli, bu tarzın mihrabı diyebileceğim iniş çıkış kurgusu yerli yerinde olan enfes bir doom/death bir eseri. Özellikle 8:37’den sonrası dinleyici için başlı başına sinematografik bir haz kaynağı. Bu arada referans olarak 8. dakika ortalarını vermemden de anlaşılacağı üzere parçalar biraz uzun efendim ama bir sıkıcılık söz konusu değil çünkü zaten dinlerken ölü durumdasınız, malum ölüler sıkılmaz. Funeral doom metal denilen hadise de tam olarak bunu hedeflediğinden dolayı -ekstra- üzülecek bir durum yok tabi. Yine de başınıza gelecek daha çoook şey var albümde, az önce bahsettiğim üzere ilk parçada halen hafif hafif nefes alabilecek durumdayken ikinci parçaya geçtiniz bile. Bundan sonraki parçalarda tempo düşerken ters orantılı acının dozu gram gram artıyor. Üçüncü parça Misery Form’un ortasına kadar şarkının ismiyle uyumlu şekilde acınız belirli bir kıvama geliyor, 7. dakikanın ortasından itibaren ise yer yer giren korolar, aria vari vokaller ve bilumum başka atmosferik olaylarla sinematografik hissiyat geri dönüyor.Dinleyiciye ölümlerden ölüm beğendiriyor. Son parça Portal Closed ise yine ismiyle müsemma şekilde portalı kapatıyor ama 8 dakika daha acı çektirerek tabi. Buralar benim için şahsen biraz fazla ağır ama türün meraklılarını yeterince mutlu edecektir.
Avangartlığı ve karanlığı dinleyiciye yüksek dozlarda zerk eden ikilinin herhangi bir canlı performansı var mıdır diye youtube marifetiyle kontrol ettim, tahmin ettiğim gibi herhangi bir videoya ulaşamadım, çünkü iki harfli nickli icracılar ve müziğin atmosferi bunu gerektirir. Saygı duyarak görsel kısma geçiyorum. Bir önceki albüm Scars Across’un kapağında olduğu gibi gayet etkileyici bir yağlı boya çalışma söz konusu. Kayahan tarzında olmasa da odalarda ışıksızlığı buram buram hissettiriyor, funeral doom dinlediğimizden dolayı Kayahan tarzından ayrılmakta da çeşit çeşit fayda var tabi.
7,5/10
