Season of Mist – 2019 – Norveç
2019´un sonuna yaklaşırken , 1349´un beş yıl aradan sonra dönüşü, bu yıl içerisinde benim için kayda değer ayrıntılardan biri oldu. İlk üç albümleri “Liberation, Beyond the Apocalypse ve Hellfire” ile arşivimdeki yerini alan, her yeni albümüyle saf kötülüğü yaylım ateşi gibi fanlarının üzerine salan 1349, yedinci albümü “The Infernal Pathway”in ayrıntılarını resmi hesaplarından yavaş yavaş duyurmaya başladığından beri, albümün çıkacağı günü sabırsızlıkla bekliyordum.
1349 benim için, ilk albüm “Liberation” dan bu yana; kendine has imaji, soundu olan, özellikle müzisyen kalitesi ile de kendini bir adım öne atan bir grup. “The Infernal Pathway” e kadar olan süreçte zaman zaman fanlarda keyifsiz tadlar verdikleri dönemler olsada (Satyricon kadar bunu başaramazlar sanırım) çizgisinden sapmadı. “Massive Cauldron of Chaos” ile birlikte kafalarda ki “acaba” sorularını kökten silen grup, aslında bir sonra ki albüm içinde beklentileri yükseltmişti. Albüm dijital ortamda çıktığından beri dinliyorum ve özetle söylemek gerekirse “M.C.o. C” un yarattığı hissiyata yaklaşmasada, kesinlikle kötü bir albüm denemez.En kısa ve net ifadeyle diyebilirim ki : “Bu albümde 1349 kendi standardını aşamamış”.
Albümün yapısına ve şarkı yazımına gelirsek, her bir enstrümanda ki işçilik çok iyi. “M.C.o. C” da olduğu gibi Thrash Metal etkisi yoğun biçimde devam ediyor. Kayıt kalitesi olarak bu albüm daha önceki albümlerden bir adım önde ( Fakat “Hellfire” albümünde ruhunuzu bütün kötü elementlerle ele geçiren sound bu albümde yok. Bence “Hellfire” her zaman grubun yaptığı en iyi albüm olarak kalacak). Stüdyo işçiliği oldukça detaylı, her bir enstrüman çok iyi duyuluyor. Elbette insan Frost gibi bir efsanenin performansına ayrıca dikkat etmeden duramiyor. 1349 albümlerini dinlediğimde her zaman “ İyi ki 1349 var, yoksa Frost´un Satyricon´da ki Dark Black´n Roll performansı giderilemez bir ızdıraba dönüşecekti” diye düşünmüşümdür. Elbette Frost, Satyricon dışında sadece 1349 için çalmıyor. Ama benim için 1349´da ki üretim çeşitliliği ve performansı çok özel.
Albüm “Abyssos Antithesis” ile çok iyi bir açılış yapiyor, verilen beş yıl aranın yokluğunu hızlıca doldurmakla beraber, albümün geri kalanı için beklentiyi arttırıyor. Ardından sırasıyla gelen “Through Eyes of Stone” ve “Tunnel of Set VIII” ile birlikte albümün hızı düşmeden devam ediyor. Albümü dinlerken bazı parçalarda, Immortal vari Thrash/Black tadı alabilirsiniz; ama bence bu durum “Taklit etmişler” gibi bir yargıya varılacak kadar yoğun değil. Kısaca vokallere değinmek gerekirse, “ The Infernal Pathway” Ravn´in en iyi performansını sergilediği albüm olmuş. “Hellfire”da ki performansı elbetteki unutulmaz; ama Ravn bolca kullanmayı sevdiği vokal efektlerini bıraktığında sonucun daha iyi olduğu ortada. Umarım bir sonraki albümde vokalleri kaydederken bu yolu takip eder.
Sonuç olarak “ The Infernal Pathway”, beş yıl aradan sonra % 100 tatmin etmiyor; ama en azından grubun fanlarını üzmediğide bir gerçek. Son yıllarda Black Metal´de görülen üretim bolluğu, Norveç dışında; Polonya, Ukrayna ve balkan ülkelerinden ard arda gelen iyi albümler ilgi odağını Norveç üzerinden bu saydığım ülkelere kaydırmış olsa da. Benim için bu albüm Black Metal´in en iyi Norveç’te üretildiğini bir kez daha gösterdi. Batushka, Mgła gibi gruplar sivrilerek kendini gösterse de, aynı ülkelerden, bu öncü grupların ardından gelen yeni gruplar, taklitten öteye geçemiyorlar (Grup elemanlarının yüzlerini tamamen kapatması, ilk akla gelen ayrıntılardan). Bu yüzden Norveç, benim için üretkenlik ve kendi çizgisini yaratma becerisi açısından hala en iyi örneklerin çıktığı ülke. Bu kısa girizgahtan sonra albüm için söyleyeceğim son cümlelere gelirsek. 1349 ve Black Metal fanları için arşive eklenmesi gereken; ama grubu ilk defa deneyecekler için, ilk üç albümden sonra denenmesi daha doğru bir seçim olacağı bir albümdür “The Infernal Pathway”.
7,5/10
